Πρώτο θέμα για την νέα χρόνια σκέφτηκα να είναι κάτι ρομαντικό, ελαφρύ ως θέμα, (αρκετά κουραστήκαμε με όλο αυτό το βάρος της πανδημίας). Ένα άρθρο πιο πολύ φωτογραφικό γεμάτο αναμνήσεις, αλλά και μηνύματα αισιοδοξίας για ένα καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη χρόνια.
Ένα θέμα γεμάτο αναμνήσεις, ομορφιά που όλο και σπανιότερα βλέπουμε στο νησί μας.
ΛΕΥΚΑ Χριστούγεννα και ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ. Το λευκό είναι χρώμα της αθωότητας, της καλοσύνης, της ομορφιάς, της αισιοδοξίας. Ίσως γιατί όλα αυτά έχουν εκλείψει από τον κόσμο μας για αυτό και χάνουμε την ομορφιά του λευκού από την ζωή μας. Τι συμβαίνει με τον καιρό στην χώρα μας είναι ένα θέμα που ανήκει σε μια άλλη συζήτηση.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι έχουν συνδυάσει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με έναν καιρό χειμωνιάτικο. Λεύκα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά είναι η πιο διαδεδομένη εικόνα που έχει κάθε άνθρωπος στον πλανήτη. Ανήκουμε φυσικά σε ένα ημισφαίριο όπου (θα μπορούσαμε) να έχουμε τέτοιο καιρό. Χειμωνιάτικο δηλαδή. Από την «άλλη μεριά» της Γης, οι Αυστραλοί και όλες οι χώρες του ημισφαιρίου αυτού γιορτάζουν και ξέρουν τα Χριστούγεννα με καλοκαιρινό καιρό και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν για να το αλλάξουν αυτό.
Υπήρχαν φυσικά και χρονιές που ο καιρός ήταν καλός αλλά σίγουρα δεν ήταν ο καιρός των τελευταίων χρόνων που περνάμε τα Χριστούγεννα με κοντομάνικα και… βερμούδες και κάποιοι άλλοι στις παραλίες με μπανάκια στην θάλασσα, χωρίς να είναι απαραίτητα χειμερινοί κολυμβητές.
Είμαι σίγουρος αγαπημένοι αναγνώστες μου ότι πολλοί θα θυμάστε κάτι όμορφα αληθινά λεύκα Χριστούγεννα και πρωτοχρονιές. Με τα παιδιά και σχολεία να γυρνούν από νωρίς πριν τα ξημερώματα στους δρόμους λέγοντας τα κάλαντα με τα ακορντεόν, τις μελόντικες και τις κιθάρες και τα κουτάκια των Λουκουμιών καλυμμένα με μια άσπρη σελίδα χαρτιού με το όνομα του σχολείου να κτυπούν τις πόρτες από τα χαράματα. Να βρέχει έξω. Να κάνει πραγματικά κρύο και να βλέπεις τις ανάσες τους να δημιουργούν άχνες στον παγωμένο αέρα όταν μιλούσαν και τραγουδούσαν τα κάλαντα.
Να είναι ντυμένα με παλτά, κασκόλ, σκουφιά και γάντια και να τρέμουν από το κρύο πολλές φορές μούσκεμα ως το κόκαλο. Αλλά ο σκοπός άγιαζε τα μέσα. Τα χρήματα που θα μάζευαν ήταν το εισιτήριο τους για την εκδρομή, την απόδραση από τη Σύρο σε ένα άλλο μέρος.
Θα θυμάστε τον καστανά στην πλατεία και άλλοτε στην αγορά η στην Ερμού μέσα στον κρύο. Θα θυμάστε εμείς τα παιδιά πόσο λυπούμαστε τον κυριούλη εκείνο που μέσα στο κρύο έψηνε τα καστανά του. Και τα παίρναμε με λίγες δραχμές σε ένα χάρτινο σακουλάκι πέντε – έξι όλα και όλα απολαυστικά, μυρωδάτα και ζεστά.
Ήταν η εποχή που η γιαγιά μας διάβαζε τα παραμύθια με το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ήταν εκείνα τα χρόνια που περιμέναμε τον Άγιο Βασίλη να κατέβει από την καμινάδα στο τζάκι και ανησυχούσαμε μήπως καεί γιατί το τζάκι έκαιγε όλη την ημέρα. Έξω έκανε κρύο. Πολύ κρύο.
Είμαστε σε νησί και μάλιστα ένα νησί που η καλοκαιρία είναι από τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, αντίθετα με κάτι αλλά νησιά που ο καιρός τους είναι και πιο «αερικός» και πιο βροχερός και πιο «χιονάτος».
Η Τήνος, η Άνδρος. η Μύκονος… Πόσες φορές ζηλεύαμε που βλέπαμε απέναντι την χιονισμένη Τήνο και Άνδρο! Και εμείς μόνο βροχή…!!!
Ήταν εκείνα τα χρόνια που κάποιες φορές χιόνιζε και στη Σύρο μας.
Θεού δώρο για εμάς τα πιτσιρίκια που θα βγαίναμε σαν τρελά να παίξουμε στο χιόνι, να φτιάξουμε χιονάνθρωπο με παλιά κουμπιά από το κουτί με τα ραφτικά της μαμάς και της γιαγιάς, με καρότο, κολοκύθια, μελιτζάνες και σέλινα για μύτες ματιά μαλλιά κτλ. και να πάμε βόλτα και μετά να γυρίζουμε στο σπίτι παγωμένα και μουσκεμένα ως το κόκαλο να μας πλακώνει η μαμά και η γιαγιά στα ζεστά να συνέλθουμε και να μην … «πουντιάσουμε».
Ναι λοιπόν.. Χιόνιζε και στη Σύρο. και αν δεν χιόνιζε είχε ένα ωραίο χιονόνερο. Ποτέ δεν ξέραμε. Όπως και σήμερα. Πόσο μάλιστα εκείνα τα χρόνια που η πρόβλεψη του καιρού δεν ήταν όπως είναι σήμερα.
Εντάξει, θα ξαναχιονίσει πάλι ... Δεν μπορεί… Απλά δεν ξέρουμε πότε. Συμβαίνει όλο και πιο σπάνια πια. Άλλαξαν όλα στον κόσμο μας.
Η Σύρος είναι ασυνήθιστη στο χιόνι και στον Χιονιά. Όταν χιονίσει όμως η Σύρος είναι πανέμορφη. Αλλάζει τόσο πολύ η εμφάνιση της που γίνεται αγνώριστη. Πανέμορφη. Σαν λευκοφορεμένη αρχόντισσα.
Οι φωτογραφίες που περιέχονται στο άλμπουμ αυτό προέρχονται από όλες εκείνες τις φορές που μπόρεσα να βγω με την φωτογραφική μηχανή μου (τότε ακόμα δεν υπήρχαν τα κινητά να παίρνουν τέλειες, πιο τέλειες φωτογραφίες από τις φωτογραφικές μηχανές ).
Ελάχιστες είναι οι δικές μου από αυτές που υπάρχουν στο μοναδικό αυτό άλμπουμ. Οι περισσότερες ανήκουν στον αδελφικό, παιδικό φίλο και συνεργάτη μου Βαγγέλη Παραμάνη που πάντα ήταν «της φωτογραφίας «και είχε πάντα μια καλή μηχανή και πάντα τον εμπιστευόμουν (ακόμα και σήμερα) για να βγάζει εκείνος τις φωτογραφίες και γιατί εμπιστεύομαι την φωτογραφική ματιά του πιο πολύ από την δική μου. Ο κάθε ένας στο είδος του λέμε μεταξύ μας και ο Βαγγέλης στις φωτογραφίες. Εγώ σε άλλα.
Έτσι αγαπημένοι συμπολίτες για να θυμηθούμε κάτι Χριστούγεννα και κάτι Πρωτοχρονιές Λευκές, όμορφες και παραμυθένιες. Κάτι εποχές που πολύ φοβάμαι πως δεν θα τις ξαναδούμε. Έχουν αλλάξει πολλά στον κόσμο μας, στις εποχές και στο κλίμα μας.
Είναι παράλληλα μια ευκαιρία αυτή η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών μας να μείνουν για πάντα στην ιστορία μιας και όπως είπαμε η Σύρος δεν είναι συνηθισμένη στα χιόνια μια και η Σύρος χιονισμένη είναι κάτι σπάνιο που αξίζει κανείς να το έχει και να θαυμάζει συνέχεια.
Αυτό που σκέφτηκα αυτήν την φορά φίλοι και αναγνώστες μου ήταν να σας φέρω έστω και νοερά τα «λεύκα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά» σε εικόνες, σε θύμησες αληθινές που υπήρξαν κάποτε και πολλά θα σας θυμίσουν από τα χρόνια που η Γη μας ήταν καλύτερη, καθαρότερη, που οι εποχές ήταν πεντακάθαρες και η φύση… λογικότερη.
Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το τελευταίο χειμωνιάτικο αφιέρωμα για το 2020 με μερικά λόγια που θα ήθελα να σας πω και να γνωρίζετε.
Αυτή η χρόνια ήταν πολύ παράξενη, αρνητική και δύστροπη για όλους μας. Μπλέξαμε με αρρώστιες με πανδημίες με κρίσεις, με απειλές πολέμων, με τόσα κακά και δεινά. Ανήμποροι πολλές φορές. Άλλες φορές προδομένοι και άλλες εκτεθειμένοι. Και ελπίσαμε ύστερα από όλα αυτά να βγούμε καλύτεροι. Δεν βγήκαμε όμως. Χειρότεροι βγήκαμε και πλέον είμαι σίγουρος. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει με τίποτα. Χειρότερος θα γίνει, τα παθήματα του δεν του γίνονται μάθημα ποτέ.Έτσι θα συνεχίσει.
Εγώ όμως αισιόδοξος από την φύση μου, με μια καρδιά και μια ψύχη αφιερωμένη στην καλοσύνη, την αγάπη τον σεβασμό, την Ειρήνη και την ομόνοια μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως αυτόν τον χρόνο ναι μεν παιδεύτηκα όπως όλοι μας αλλά είχα κάποιες πολύ καλές στιγμές.
Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους κάνοντας θαυμάσια και ξεχωριστά πράγματα μαζί τους. ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογραφικά γυρίσματα, ομιλίες παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις και αφιερώματα στην ιστορία του νησιού μας και σε σπουδαίους συμπολίτες μας. Όλα αυτά μαζί με ανθρώπους άξιους, σωστούς. Ευγενικούς, προοδευτικούς. Αποδείξαμε πως πολιτισμός μπορεί να υπάρχει ακόμα και όταν τα πάντα συνιστούν στον να μην μπορεί να γίνεται τίποτα.
Δεν αναφέρω τα ονόματα αυτών που συνεργάστηκα τόσο όμορφα και δημιουργικά την προηγούμενη χρόνια. Όπως και ενώ είναι άνθρωποι που δεν τους νοιάζει η φήμη, η δόξα, να δειχθούν και να φανούν. Είναι άνθρωποι που αφήνουν να μετρήσουν και να αποδείξουν τα έργα τους και η ευγένεια των πράξεων τους. Εκείνοι γνωρίζουν πολύ καλά πόσο τους εκτιμώ και πόσο συνεχίζω να ελπίζω και να εργάζομαι μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο στην ζωή μας, στο νησί μας και την κοινωνία μας.
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς λέτε και υποστηρίζετε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και αυτήν την χρονιά. Και έχετε απόλυτο δίκιο. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Με μια διάφορα όμως. Δεν θα αλλάξει τίποτα στον κόσμο και στην καθημερινότητα των πολλών. Της γενικότητας της μάζας και του όχλου. Σε Γενική εικόνα και άποψη. Απολύτως τίποτα. Χειρότερα μπορεί να γίνουν. Καλύτερα Όχι. Είπαμε … Είναι τελικά νόμος της φύσης, της παθογένειας του πιο αυτοκαταστροφικού πλάσματος που υπάρχει στο σύμπαν. Αυτού του πλάσματος που λέγεται άνθρωπος, να μην καλυτερεύει ποτέ. Να μην διδάσκεται από τα λάθη, τα παθήματα και τα μαθήματα του. Απλά να γίνεται χειρότερος. Και όμως, μπορεί να αλλάξει κάτι. Μπορούμε να αλλάξουμε εμείς. Να γίνουμε καλύτεροι εμείς. Ενάντια στο κατεστημένο της αυτοκτονικής αυτοκαταστροφής. της αποξένωσης, του ορυμαγδού. της κακίας και της ζηλοφθονίας.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ. ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟ, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΨΥΧΗ. Μια φλογίτσα δεν φέγγει τον κόσμο. Πολλές φλογίτσες μαζί όμως μπορούν να δημιουργήσουν ένα φως αισιοδοξίας που να διαταράξει το σκοτάδι διαλύοντας τις σκιές που πλανώνται συνεχώς και απειλητικά πάνω από τις ζωές μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε.
Χρειάζεται απλά πιστή στα ιδεώδη του. Αυτογνωσία, σεβασμό και ταπεινότητα στα ιερά και τα όσια του δικού του κόσμου. Και τελικά νομίζω αυτή είναι η λύση. Η καλύτερη λύση που θα μπορούσαμε να έχουμε ως κοινωνία και ανθρώπινο είδος.
Καλή Χρόνια αγαπητοί και αγαπητές μου φίλοι, φιλές συνεργάτες αναγνώστες και αναγνώστριες. Η καινούργια χρόνια τουλάχιστον από την δική μου μεριά θα συνεχίσει να είναι όμορφη, δημιουργική, ευχάριστη με αληθινή, ειλικρινή και αγωνιστική προσφορά στο νησί, τους συνανθρώπους και συμπολίτες μου. Είθε να συμβεί το ίδιο και σε εσάς. Και είθε του χρόνου να απολύσουμε λεύκα Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά. Το λευκό είναι χρώμα της αθωότητας, της καλοσύνης, της ομορφιάς της αισιοδοξίας. Ίσως γιατί όλα αυτά έχουν εκλείψει από τον κόσμο μας για αυτό και χάνουμε την ομορφιά του λευκού από την ζωή μας.
ΚΑΛΟ ΥΓΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΟΜΟΝΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑ 2021.
Συνεχίστε να αγωνίζεστε για ένα καλύτερο κόσμο. Συνεχίστε να ελπίζετε. Προσφέρετε καλοσύνη και ομορφιά. Αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος και εσείς. Να θυμάστε πάντα ότι αν δεν υπάρχει Ειρήνη Καλοσύνη και Ομόνοια στον κόσμο είναι γιατί δεν υπάρχει ειρήνη, καλοσύνη και ομόνοια στα μυαλά των ανθρώπων.
Οι φωτογραφίες είναι από το Αρχείο του Βαγγέλη Παραμάνη και το δικό μου.
Παναγιώτης Κουλουμπής
Syros Stories
