Συνέχεια στο μεγάλο αφιέρωμα μας με την περιγραφή σε αυτό το κεφάλαιο αγαπητοί μου αναγνώστες στην τελευταία φάση της δημιουργίας του σκάφους. Πλέον όπως είχαμε περιγράψει στο προηγούμενο μέρος το σκάφος έχει ετοιμαστεί πλήρως. Είναι έτοιμο όμορφο υπερήφανο και έχουν γίνει όλες οι επιμέρους εργασίες που το καθιστούν έτοιμο πλέον να βγει στο κόσμο. Τον δικό του κόσμο. Και αυτός ο κόσμος είναι… η θάλασσα. Το φυσικό περιβάλλον του σκάφους.
Οι περισσότεροι ναυτικοί, αλλά και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι ένα πλοίο και ιδιαίτερα ένα ξύλινο πλοίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. και όντως είναι!
Διαβάστε εδώ το Α' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Β' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Γ' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Δ' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Ε' Μέρος
Διαβάστε εδώ το ΣΤ' Μέρος
Θέλεις από το ξύλο που είναι πραγματικά ένας φυσικός ζωντανός οργανισμός, θέλεις η ίδια η κατασκευή του πλοίου που μιμείται το ανθρώπινο σώμα και την ζωή, οι άνθρωποι που εργάζονται και ζουν μέσα σε αυτό που κατά προέκταση είναι η ουσία που χρειάζεται ένας οργανισμός, ένα σώμα, να λειτουργήσει, ναι λοιπόν, ένα πλοίο είναι ένας οργανισμός ζωντανός.
Όταν μια ζωή γεννιέται, έρχεται στον κόσμο, η φυσική της συνέχεια είναι να βγει στον πραγματικό κόσμο που γεννήθηκε να υπάρξει και να λειτουργήσει.
Όπως ένα μωράκι που γεννήθηκε (όπου γεννήθηκε, σε ένα σπίτι η σε ένα νοσοκομείο) η συνέχεια είναι να βγει στον πραγματικό κόσμο, και αυτή η στιγμή είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές όπου όλοι, γονείς συγκινείς φίλοι είναι χαρούμενοι ευτυχισμένοι και υποδέχονται αυτήν την στιγμή με γιορτινή διάθεση έτσι ακριβώς εκείνα τα χρόνια αλλά και ακόμα μέχρι σήμερα η είσοδος του «μωρού» ήταν (και είναι) μια γιορτή.
Αυτή η γιορτή στην γλώσσα της ναυτιλίας ονομάζεται «Καθέλκυση».
Έχουμε μαρτυρίες και διηγήσεις προερχόμενες όχι μόνο από τον 18ο, 19ο αιώνα που είναι η περίοδος που εξετάζουμε αλλά και από πολύ παλιότερα, από τα αρχαία χρόνια ότι η «καθέλκυση» ενός πλοίου γιορταζόταν με ιδιαίτερες και εξειδικευμένες πράξεις και κινήσεις.
Από τα αρχαία χρόνια γνωρίζουμε ότι η καθέλκυση ενός σκάφους στην Ελλάδα ήταν μια γιορτή. Καλύτερα, μια ιεροτελεστία. Μια γιορτή και ένα πανηγύρι. Σπονδή στον Ποσειδώνα τότε στα αρχαία χρόνια και στον Άη Νικόλα και την Παναγία σήμερα.
Μέσα σε αυτήν την γιορτή συμπεριλαμβάνονταν και η τελετή που βάφτιζαν το σκάφος. Το όνομα του σκάφους είχε ήδη χαραχτεί στις δυο πλευρές στην πλώρη του και πίσω στην πρύμη του αλλά επίσημα η ονοματοθεσία του δινόταν λίγες στιγμές πριν λυθεί «το σόκορο» και το σκάφος γλιστρήσει στη θάλασσα.
Λένε πως την ώρα που γλιστράει κάνει ένα περίεργο τρίξιμο. Ένα τρίξιμο που δεν δικαιολογείται από τίποτα και μοιάζει με τον ήχο αερισμού … ανθρώπινου σώματος […]
Λένε ότι αυτό το τρίξιμο είναι η μιλιά του σκάφους που πλέον ζωντανεύει και μιλά.
[… Τον κλάνει…], λένε. Του λέει «δε σ' έχω ανάγκη πια. Λευτερώθηκα από τα χέρια σου. Ανήκω στη θάλασσα. Βρήκα τον προορισμό μου».
Το καΐκι είναι πια ζωντανή ύπαρξη, και η θέση του ανήκει ανάμεσα στα θαλασσινά πλάσματα. Πλέον απόκτησε υπόσταση και ψυχή. Με αυτόν τον τρόπο έπεσαν αναρίθμητα σκαριά από τους ταρσανάδες της Σύρου, που το καθένα μαρτυρούσε με την αρμονία των γραμμών του την ξεχωριστή προσωπικότητα του μάστορά του. Είχε την αμίλητη φωνή που διαλαλούσε τη χάρη, το μεράκι και την καλλιτεχνική ευαισθησία του ασπούδαχτου τεχνίτη που το έχτισε.
Μια γιορτή είχε στηθεί πιο πριν. Στους ίδιους τους πάγκους που μήνες πριν ήταν γεμάτοι με εργαλεία, πριονίδι και κάθε λογής εξαρτήματα σήμερα στην καθέλκυση ήταν στρωμένοι με καθαρό τραπεζομάντιλο, και πάνω τους υπήρχαν καλούδια θαλασσινοί μεζέδες κρασί και γλυκά. Εκεί κοντά ήταν και δυο τρεις οργανοπαίκτες που έπαιζαν θαλασσινά τραγούδια και τραγούδια περιπέτειας και ναυτοσύνης.
Οι εργάτες είχαν φορέσει με ότι καλύτερο μπορούσε να έχει καθένας από ρούχο μέσα στο καρνάγιο. Καλύτερα ντυμένοι και πιο επίσημα θα λέγαμε ήταν ο Ναυπηγός και φυσικά ο πλοιοκτήτης. Είχαν καλέσει και κόσμο. Συγγενείς και φίλους να γιορτάσουν την σπουδαία ημέρα.
Φιλοφρονήσεις, λόγια θαυμασμού και συγχαρητήρια ακουγόταν παντού μαζί με γέλια, μουσική και τσουγκρίσματα στα ποτήρια.
Πολλοί χάιδευαν το σκάφος που ακόμα ήταν έξω ανεβασμένο και πιθανώς στολισμένο χαρμόσυνα σαν να είναι μωρό. Το παρατηρούσαν και πρόσεχαν τις λεπτομέρειες του. Θαύμαζαν τα σκαλιστά του αλλά και τα σημαντικά σημεία της κατασκευής του.
Ας δούμε την φάση της καθέλκυσης από την επαγγελματική μεριά της. Έτσι θα καταλάβετε πολλά περισσότερα.
Πέρα από την γιορτινή ατμόσφαιρα η καθέλκυση δεν έπαυε να ήταν (και είναι) η σημαντική και ευαίσθητη φάση της ναυπήγησης. Και συγχρόνως η πιο ευαίσθητη. Εκείνη την ώρα θα φαινόταν και θα κρινόταν όλη αυτή επίπονη, πολύπλοκη και ακριβή σε κόστος εργασίας, χρόνου και χρήματος διαδικασία της ναυπήγησης του σκαριού.
Και όχι μόνο αυτό. Όλοι κοιτούσαν με αγωνία, παρατηρούσαν και περίμεναν την αυτήν την λεπτή διαδικασία του πως θα κατάφερνε να γλιστρήσει το σκάφος στη θάλασσα χωρίς παρεκτροπές, ζηµιές ή ατυχήµατα.
Μπορεί στο μάτι ενός απλού παρατηρητή όλη αυτή η διαδικασία να φαίνεται όμορφη και εύκολη. Δεν είναι όμως καθόλου. Μόλις λυθούν τα σχοινιά και το σκάφος είναι ελεύθερο να κυλίσει στην θάλασσα σκεφτείτε ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή, τόνοι βάρους φυλών, εργαλείων, μεταλλικών εξαρτημάτων περίπλοκα δεμένων και δουλευμένων και προπαντός πανάκριβων γλιστρούν ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ με την βοήθεια του θεού και της φύσης στην θάλασσα. Πιστέψτε με έτρεμε και τρέμει το φυλλοκάρδι ΟΛΩΝ εκείνη την στιγμή.
Το Ναυπηγείο ήταν υπεύθυνο να διαθέτει τον πάγιο εξοπλισµό για την καθέλκυση του σκάφους.
Αυτός ο εξοπλισμός όπως έχουμε διαβάσει, συµπεριλαμβάνει τη σχάρα, τα βάζια και τα φαλάγγια.
Η σχάρα αποτελείτο από δύο µακριά παράλληλα ξύλα, σαν ράγες, που κατά µήκος της ήταν καρφωµένα εγκάρσια ξύλα και έτσι έµοιαζε συνολικά µε σκάλα.
Ένα µέρος της ήταν ήδη µέσα στη θάλασσα, ώστε να διευκολύνει την πλεύση του σκάφους µόλις αυτό έµπαινε στο νερό. Τα βάζια ήταν χονδρά ξύλα τετραγωνισµένου σχήµατος που έµπαιναν σε κάθε πλευρά κάτω από το κοίλο µέρος της γάστρας και πατούσαν στα κάθετα ξύλα της σχάρας και χρησίμευαν ως ένα ένα επιπλέον στοιχείο µείωσης των κινδύνων της καθέλκυσης του πλοίου. Συνδέονταν επιπλέον µεταξύ τους µε σιδερένιες βέργες ώστε να κινούνται σαν ενιαίο σώµα τη στιγµή της καθέλκυσης.
Γνωρίζουμε μια ιστορική λεπτομέρεια σχετικά με τα «βάζια» ότι εισάχθηκαν πρώτη φορά στα ναυπηγεία του Αιγαίου από τον Μαστρο-Σταµάτη Κουφουδάκη, ένα από τους φημισμένους και καλύτερους πρόγονους μια γνωστής ναυπηγικής οικογένειας της Σύρου, στα τέλη του 18ου αιώνα.
Τα φαλάγγια ήταν χονδροί κορµοί που έµπαιναν εκατέρωθεν της κάθε πλευράς και παράλληλα µε την καρίνα και στα οποία στηριζόταν το κοίλο µέρος της γάστρας.
Πρακτικά τα φαλάγγια είχαν ανάλογο ρόλο µε τα βάζια.
Η καθέλκυση ήταν μια τεράστια διαδικασία η οποία ήταν το ίδιο πολύπλοκη αλλά και ακριβή με έξοδα αρκετά μεγάλα.
Μέσα σε όλα αυτά τα υλικά συμπεριλαμβάνονταν πολλά αναλώσιµα, όπως «τα σχοινιά διά το βάζωµα, το άλυµα» αλλά και το εργατικό δυναµικό «οι αναγκαίοι άνθρωποι δια να ρίψη ο ναυπηγός εις την θάλασσαν». Τα σχοινιά ήταν απαραίτητα γιατί µε αυτά έδεναν τα βάζια µε σταθερά σηµεία στην στεριά, την καστάνια, αλυσίδα ή συρµατόσχοινο, που µε τη σειρά της ήταν δεµένη σε µία άγκυρα ή σιδερένιο πάσσαλο.
Το δε άλειµµα ήταν από ζωϊκό λίπος, το οποίο άλειφαν τα ξύλα, σχάρα, βάζια ή φαλάγγια, στα οποία θα γλιστρούσε η γάστρα.
Ας δούμε βήμα βήμα πως γινόταν αυτή η ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ της καθέλκυσης.
Στην αρχή έπρεπε πρώτα να κοπούν τα σχοινιά που συγκρατούσαν τα βάζια και στη συνέχεια η γάστρα µαζί µε τα βάζια γλιστρούσε πάνω στην ολισθηρή από το άλειµµα σχάρα προς το νερό.
Κατά μια άλλη μέθοδο, άλειφαν µε λίπος τα φαλάγγια και την πάνω πλευρά της σχάρας, ενώ κάτω από το κοίλο µέρος της γάστρας έβαζαν σακιά µε άµµο, τα οποία τρυπούσαν, χυνόταν η άµµος και η γάστρα καθόταν πάνω στα φαλάγγια, τα οποία µαζί µε το σκάφος γλιστρούσαν στη θάλασσα. Η µέθοδος αυτή αναφέρεται ως παλαιότερη σε σύγκριση µε την πρώτη, ενώ επιπλέον δεν έχουµε καµία αναφορά στις πηγές για σακιά µε άµµο στα υλικά της καθέλκυσης.
Λοιπόν πλέον το πλοίο «ταξιδεύει» στην θάλασσα.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ «ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ». Πολλά χρόνια εργαζόμουν στο Ναυπηγείο της Σύρου, το Νεώριο. Έμαθα πολλά εργαζόμενος στο σπουδαίο αυτό και ιστορικό ναυπηγείο όπως θα αντιλαμβάνεστε. Το Νεώριο φυσικά δεν ήταν ένα «καρνάγιο» αλλά παρόλα αυτά μπορούσε κάνεις να διακρίνει πολλές από τις διαδικασίες που ήταν ιδέες όπως σε ένα καρνάγιο. Μια από τις γοητευτικότερες παρατηρήσεις μου στο ναυπηγείο ήταν όταν ένα «βαπόρι» ανέβαινε ή κατέβαινε από μια δεξαμενή. Συνήθιζα να προσπαθώ όσο μου επέτρεπε η δουλειά μου (που ήταν ως επί το πλείστον εργασία γραφείου) να βρίσκομαι κοντά στους δεξαμενιστές και να ακούω ή να παρακολουθώ την διαδικασία. Μια φράση τους μου είχε κάνει εντύπωση. Ιδιαιτέρα όταν είχα την τύχη να βρίσκομαι την περίοδο που το Νεώριο είχε κατασκευάσει δυο Yachts και αυτό ήταν η ώρα της καθέλκυσης τους. Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά τον υπεύθυνο δεξαμενιστή που όταν πλέον η υπερσύγχρονη δεξαμενή είχε «βουλιάξει» αρκετά ώστε το σκάφος να επιπλέει μόνο του, που γύρισε στους πλοιοκτήτες (είχε δημιουργηθεί μια ανάλογη γιορτή σαν αυτή που σας περιγράφω πιο πάνω) και τους είπε.
«Καλοτάξιδο… Το σκάφος ταξιδεύει καλώς τώρα». Φυσικά η περίπτωση των σύγχρονων καθελκύσεων και σε αυτά τα ναυπηγεία δεν έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή καθέλκυση των καϊκιών και των ιστιοφόρων στα καρνάγια του 18ου και του 19ου αιώνα. Αλλά όπως σας είπα... το συναίσθημα, η αγωνία, ο προσδοκία και το άγχος παραμένουν τα ίδια σε αυτές τις στιγμές αιώνες τώρα και θα συνεχίσουν να είναι πάντα έτσι.
Λοιπόν… Η λέξη αυτή δεν έχει αλλάξει αιώνες τώρα. Μόλις το σκαρί επιπλέει μόνο του πλέον… έχει αρχίσει να .. «ταξιδεύει»
Το σκάφος λοιπόν πλέον βρίσκεται στο στοιχείο του. Στην θάλασσα. Όλα πήγαν καλά με την καθέλκυση και επιπλέει μια χαρά.
Νομίζετε ότι τελειώσαμε;
Όχι φυσικά. Υπάρχει ακόμα πολύ δουλειά. Μια ακόμα που σημαντική και σπουδαία φάση. Τα χρόνια εκείνα η δουλειά συνεχιζόταν όσο το σκάφος πλέον βρισκόταν στο νέο. Και αυτή η φάση είναι το ίδιο σημαντική και σπουδαία.
Ο ΕΦΟΠΛΙΣΜΟΣ. Το τελευταίο στάδιο της ολοκλήρωσης του σκάφους.
Μόνο με το τελείωμα και αυτής της φάσης, τότε μόνο θα είναι έτοιµο να βγει από την αγκαλιά και την σιγουριά του καρνάγιου και να αρχίσει το ταξίδι του.
Ο ΕΦΟΠΛΙΣΜΟΣ αγαπητοί μου αναγνώστες ήταν ο εξαρτισµός ή το αρµάτωµα του σκάφους.
Δηλαδή η εφαρµογή των βασικών µέσων πρόωσής του, των καταρτιών και των πανιών.
Για την εργασία αυτή υπήρχαν ειδικευµένοι τεχνίτες, οι λεγόμενοι αρµαδώροι. Ακόμα και σήμερα έτσι ονομάζονται ακόμα και στα σύγχρονα ναυπηγεία.
Όπως οι «καλαφατάδες» έτσι και οι «αρμαδόροι» ήταν (και είναι) μια ιδιαίτερη και εξειδικευμένη «Μαγγιώρα σημ. αρθ. Θα διαβάσετε παρακάτω τι σημαίνει αυτή η λέξη) κατηγορία εργατών του καρνάγιου που εξασκούν μια δουλειά πολύ λεπτή και πολύ δύσκολη. Ιδιαιτέρα εκείνα τα χρόνια που οι τεχνικές ευκολίες ήταν πολύ περιορισμένες.
Η τοποθέτηση των ιστών, καταρτιών ή άλμπουρων στη βάση τους ή αλλιώς σκάντζα ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα και για αυτό ονοµαζόταν και «µαγγιώρα μανούβρα».
Η τοποθέτηση του καταρτιού δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Έπρεπε να δημιουργήσουν μια ξεχωριστή κατασκευή σε σχήμα Λ πάνω στην κουβέρτα. Αυτή η κατασκευή ήταν εφοδιασμένη με ράουλα ή μακαράδες ή γερανούς (γερανάκια), αργότερα χρησιμοποιήθηκε και η λέξη παλάγκα.
Με την βοήθεια λοιπόν των μακαράδων, δεµένους στην κορυφή της κατασκευής (και σε διαφορά αλλά βοηθητικά σημεία) σήκωναν και τοποθετούσαν το κατάρτι στη βάση του.
Μια πολύ λεπτή και επικίνδυνη φάση. και αυτό διότι έπρεπε να από την μια το κατάρτι (φανταστείτε αν το σκάφος ήταν μεγάλο με δυο και τρία κατάρτια, αυτήν την δουλειά επί τρία) αμέσως να εφαρμόσει σωστά στην τρύπα ή τις τρύπες για τα υπόλοιπα κατάρτια. Από την άλλη ήταν ένα ακόμα check point της κατασκευής του σκάφους. Από την στιγμή που το κατάρτι του πλοίου έμπαινε στην θέση του αυτόματα άλλαζε και η σταθερότητα του σκάφους. Δηλαδή ή ερχόταν «στα ίσια του» ή ο μη γένοιτο υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Από μαρτυρίες και έρευνες που έχουμε στα Συριανά καρνάγια ποτέ δεν έχει αναφερθεί τέτοιο πρόβλημα.
Σχεδόν τελειώσαμε.
Σειρά πλέον είναι η τοποθέτηση των σχοινιών και των πανιών των αλυσίδων και όλα τα αλλά που δεν είχαν ως τότε «ανέβει» και τοποθετηθεί πάνω στο σκάφος ώστε το σκάφος να θεωρείται πλέον έτοιμο να ταξιδέψει.
Έτσι λοιπόν το σκάφος είναι έτοιμο. Παρακολουθήσατε διαβάζοντας αυτές τις περιγραφές την κατασκευή του από την αρχή όταν ήταν απλά στο μυαλό του πλοιοκτήτη και το ναυπηγού ως την στιγμή που έπεσε στην θάλασσα και είναι έτοιμο να ταξιδέψει.
Καλοτάξιδο με την Παναγία και τον Άγιο Νικόλαο προστάτη του.
Σε αυτό το σημείο αγαπημένοι μου αναγνώστες τελειώνει και το έβδομο μέρος του μεγάλου αυτού αφιερώματος μας.
Την επόμενη εβδομάδα θα αναφερθούμε σε ένα άλλο πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας αυτής. Ποια ήταν ακριβώς τα σκάφη που ναυπηγούνταν στα Ερμουπολίτικα καρνάγια τον 18ο και 19ο αιώνα. Μαζί με αυτό και μια αυθεντική περιγραφή του ταρσανά από ένα ντοκουμέντο που βρήκα της εποχής.
Η έρευνα αυτή όπως έχουμε πει σκηνοθετείται και θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι που μας έρχεται, (ξεχάσαμε το Θεού Θέλοντας και πανδημία επιτρέποντος και έχουμε πάει στο Θεού βοηθώντας να μην έχουμε πόλεμο […] σε μια μεγάλη ναυτική εκδήλωση διάρκειας μερικών ημερών και κάτω από την θεσμοποιηένη ονομασία Syros Nautica Project . Η Σύρος Αποκτά την Ιστορική Ναυτική Εορτή που της αξίζει (και της ανήκει).
Ναυτικές Εορτές Σύρου – Θεσμός, παράδοση, τοπική και Εθνική υποχρέωση.
Και με σήμα Κατατεθέν το πήλινο τηγανόσχημο σκεύος ευρεθέν στην Χαλανδριανή της Σύρου με εγχάρακτο κωπήλατο πλοίο χωρίς ιστία, χρονολογούμενο πριν από 4.500 χρόνια.
Προσεχώς τα σπουδαία λοιπόν ...
Μην χάσετε λοιπόν το όγδοο (8ο) μέρος την άλλη εβδομάδα.
Διαβάστε εδώ το Α' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Β' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Γ' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Δ' Μέρος
Διαβάστε εδώ το Ε' Μέρος
Διαβάστε εδώ το ΣΤ' Μέρος
Σε αυτό το κεφάλαιο πηγές υπήρξαν προσωπικές μου έρευνες και αναγνώσεις παλιών αρχείων που αναφέρονται σχετικά στην συγκεκριμένη φάση της καθέλκυσης ενός παλιού ιστιοφόρου των 18ου και 19ου αιώνα.
ΠΡΟΣΟΧΗ Σημ. Συντ. Το άρθρο αυτό όπως και όλα τα προηγούμενα και όσα θα ακολουθούσουν ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ στην ιστορία του τόπου μας.
Όσες φωτογραφίες δεν είναι ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ, τις άντλησα από πηγές στο ιντερνέτ αναγκαστικά διότι δυστυχώς δεν υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό στην Σύρο (ούτε και υπήρξε πλην ελαχίστων αρχείων που τα συλλέγω με προσοχή και κόπο). Ως εκ τούτου για όσες φωτογραφίες του παρόντος υλικού και όλων των προηγουμένων και επομένων άρθρων (Φωτογραφίες και πληροφορίες) προερχόμενες από TO ΙΝΤΕΡΝΕΤ δηλώνω ότι ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (αν υπάρχουν) των Ιδιοκτητών τους. Τις χρησιμοποιώ μόνο για την κατανόηση των όσων γραπτών περιέχονται στα κείμενα αυτά λόγο έλλειψης αυθεντικών φωτογραφιών. Νόμος: Copyright Disclaimer under Section 107 of the Copyright Act 1976, allowance is made for "fair use" for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational or personal use tips the balance in favor of fair use. I do not own the rights of the music. All audio and visual parts are the sole property of their respective owners.
Παναγιώτης Κουλουμπής
Syros Stories
loading...