Τα τελευταία χρόνια σπάνια θυμάμαι όταν ξυπνώ τα όνειρα που είδα, αλλά η διάθεσή μου πολύ συχνά εξαρτάται από τις εμπειρίες
που έζησα στον ύπνο μου. Που, όπως λένε, είναι συνέπεια των τελευταίων εικόνων που ασυνείδητα βλέπουμε πριν κοιμηθούμε!
Μπορεί.
Τα όνειρά μου σχεδόν πάντα είναι πολύχρωμα, ζωγραφικά, με έντονες εμπειρίες και εικόνες, αρκετά παράλογα, αλλά έχω και την κακή συνήθεια να τα πειράζω όταν ξυπνώ, ώστε να πάρουν μια πιο ολοκληρωμένη μορφή, σαν να συμπληρώνω τις ατέλειές τους, να είναι πιο καθοριστικά, πιο ενδιαφέροντα, με αρχή και τέλος. Συνήθως ακόμη πιο απρόοπτα... Ίσως είναι αυτό που κάνω και στη ζωγραφική, να καθαρίζω τη μορφή, τον ρυθμό, την υφή από όλες τις ασάφειες που αφήνουν οι δυνάμεις της φύσης.
Να προσπαθώ να αποκαλύψω τη γεωμετρία αυτών που βλέπω, μετανοώντας που, παρόλο που κατανοούσα τα μαθηματικά στο σχολείο, δεν συνέχισα, για να μπορέσω μέσω αυτών να διακρίνω το οικοδόμημα της δημιουργίας. Επίσης και τα ερωτικά όνειρα, πάντα ανεκπλήρωτα κατά έναν περίεργο τρόπο, γίνονται πιο ενδιαφέροντα έτσι, γιατί φαντάζεσαι πώς μπορούσαν να εξελιχθούν, με τόσους διάφορους ιδεώδεις τρόπους.
Ακόμα όνειρα που σαν να τα είχες ξαναδεί και είναι κάπως σαν συνέχεια των προηγούμενων, πολύ κλασικά όνειρα, όπως ότι είχες την ικανότητα να αιωρείσαι και στην καλύτερη περίπτωση να κινείσαι στον αέρα, ακριβώς όταν στην πραγματικότητα τα μυαλά σου παίρνουν αέρα.
Ακόμα όταν σε κυκλώνουν οι ενοχές και οι ανασφάλειες και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι ελαφρά ντυμένος σε δημόσιο χώρο μέσα στο πλήθος, μα πολύ ελαφρά...
Και τέλος όταν βρίσκεσαι μέσα σε σχέδια του Escher και ανεβαίνεις πολλά ταρατσάκια πάνω σε σκαλιά που τελειώνουν σε αντίθετα μέρη από αυτά που θες να πας και δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής. Πολύ ψηλά και επικίνδυνα... Ιλιγγος !Ενα πρόσφατο όνειρο από τα πιο φευγάτα που θυμάμαι είναι για ένα ηθελημένο ταξίδι στα απώτερα του Σύμπαντος, εκεί όπου το θέαμα είναι μοναδικό, και φτάσαμε πάνω σε τεράστιες πλατφόρμες, μεγάλο πλήθος, χωρίς καμία προστασία, όνειρο είναι αυτό, και είδαμε γαλαξίες να περνούν γρήγορα μπροστά μας, ο ένας μετά τον άλλο, με πολύχρωμα φώτα να αναβοσβήνουν και να χορεύουν σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και βόρειο σέλας (Aurora Borealis).
Αλλά μετά δεν υπήρχε επιστροφή, ήταν το τέλος, μοναδικό, έτσι έπρεπε να πιστεύουμε ότι είμαστε και πολύ τυχεροί για αυτή τη μια στο εκατομμύριο εμπειρία, αλλά εγώ είχα έναν τρόπο διαφυγής και βρέθηκα στον πλανήτη Αρη με σκάφανδρο μόνος μου και έβγαλα το σκάφανδρο και γυμνός σωριάστηκα στο χώμα και ένας σπόρος που κρατούσα βλάστησε στο σώμα μου, ένιωσα τις ρίζες του να μεγαλώνουν μέσα στις φλέβες και τις αρτηρίες μέχρι και το γαργαλητό και όλη μου η αντίληψη να μετουσιώνεται στο δέντρο που
φύτρωνε πάνω μου, χρησιμοποιώντας με σαν μέσο, σαν λίπασμα, και ένιωθα μια εσωτερική θερμότητα...
Ένιωθα αισθήσεις που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, κάπως συνέβαινε μια ένωση με τα πάντα, το δέντρο, το κόκκινο χώμα, την ισχνή
ατμόσφαιρα, τα μεγάλα σβησμένα ηφαίστεια που βράζανε υπογείως και τον ροζ ουρανό, το Διάστημα, τη Δημιουργία, τα καταλάβαινα όλα! Και ξύπνησα απογοητευμένος που έχασα αυτήν την υπέροχη αίσθηση, ότι βρήκα επιτέλους αυτό
που πάντα αναζητούσα, αλλά τώρα δεν ήξερα πια τι ήταν αυτή, ίσως δεν έφτασε ο χρόνος για να το σιγουρέψω, μια μεγάλη απογοήτευση, τρομερή απώλεια για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου... Το έχασα! PARADISE LOST;
Πηγή:nea.gr/Της Μαίρης Αδαμοπούλου