Επικαιρότητα

Το 16ο Animasyros εριξε αυλαία, την Κυριακή 1η Οκτωβρίου, σε μια πανηγυρική τελετή λήξης που πραγματοποιήθηκε σε κλίμα χαράς, αλλά και συγκίνησης στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων. Στο πλαίσιο της τελετής λήξης, που παρουσίασε η διευθύντρια του φεστιβάλ, Μαρία Ανεστοπούλου, απονεμήθηκαν και τα βραβεία του Animasyros 2023. Νικητής στο Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα αναδείχθηκε ο Georges Salameh για το «Claw Machine». Μια ατμοσφαιρική ταινία που καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, όπως ο πόλεμος και η μετανάστευση. Η επιτροπή εκτίμησε την εξαιρετική ποιότητα και την υποδειγματική αισθητική που προβάλλει το έργο σε υψηλό επίπεδο.

«Με το "Claw Machine", η μόνη μου ελπίδα είναι να μεταφέρει στον θεατή ένα συγκεκριμένο αίσθημα που πηγάζει από την εμπειρία του ξεριζωμού που αποτυπώνεται στην ταινία, χωρίς την προσδοκία μετάδοσης ενός συγκεκριμένου μηνύματος. Σαν παιδί, εφυγα στην ηλικία των 16 ετών μαζί με την οικογένειά μου, από τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου το 1989, μέσω θαλάσσης, και έζησα αυτό το σφίξιμο στην κοιλιά, οταν μόλις λίγες εβδομάδες μετά την αφιξή μας στην Αθήνα, οι γονείς μου μού ανακοίνωσαν ότι δεν θα υπήρχε επιστροφή, ότι η ζωή μας από εδώ και πέρα θα συνεχίζονταν στην Ελλάδα. Οπως και στις περισσότερες δουλειές μου -είτε ταινίες ή φωτογραφικές ενότητες- η προσπάθειά μου επικεντρώνεται στη μεταφορά ενός οικείου ή ανοίκειου αισθήματος, ριζωμένου στην εποχή του και στον τόπο που το προκαλεί. Στην περίπτωση του "Claw Machine", είναι η δικιά μου και η από κοινού περιπέτεια χιλιάδων ανθρώπων που εγκαταλείπουν μια εμπόλεμη χώρα και διασχίζουν τη Μεσόγειο για να σωθούν» λέει ο εικαστικός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής Georges Salameh στο ethnos.gr.

Η δουλειά και η έρευνά του αφορούν σε μια ιδιότυπη εμπειρία της καθίζησης, τόσο με τη φυσική οσο και με τη μεταφυσική εννοια, μέσα από τη δημιουργική σύγκριση της πραγματικότητας, των γλωσσών και των αφηγήσεων. Οι πρώτες του υλες είναι αρχεία, ηχογραφήσεις, εικόνες, που προκύπτουν μέσα από περιπατητικές πρακτικές, χειρονομίες και ανακατασκευές, καθώς και από την αίσθηση της ακοής. Τα εργα του παράγονται σε μεγάλες χρονικές περιόδους περιμένοντας να συμβεί αυτή η ελάχιστη καθίζηση. Εχει ζήσει στο Λίβανο, την Κύπρο, τη Γαλλία, τη Σικελία και την Αίγυπτο. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Στην πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία, πριν από δύο δεκαετίες, επιχείρησε ν' αγκαλιάσει την Αθήνα, την πόλη που τον διαμόρφωσε, όχι τόσο γι' αυτό που θα επρεπε να 'ναι ή γι' αυτό που ηθελε να 'ναι, αλλά για αυτό που είναι και του διέφευγε.

Ποιες είναι οι ελπίδες και οι φόβοι σας για το μέλλον της πατρίδας μας, λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες της μετανάστευσης και την ανάγκη για αντίσταση;

Οι συνέπειες της μετανάστευσης είναι πολλαπλές για τη χώρα υποδοχής. Ωστόσο, η ελπίδα μου είναι να μπορέσει η Ελλάδα χωρίς φόβο να προσφέρει στους πρόσφυγες και μετανάστες μια ευκαιρία, να μπορέσουν να ενταχθούν μακροπρόθεσμα στην καινούργια τους πατρίδα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που εμπεριέχει αυτή η διαδικασία. Οι ένδοξες κοσμοπολίτικες πόλεις της Μεσογείου, η Μασσαλία, το Παλέρμο, η Σμύρνη, η Βηρυτός, η Χάιφα, η Αλεξάνδρεια, η Καζαμπλάνκα και άλλες, αναπτύχθηκαν ιστορικά αργά και σταθερά, μέσα από τον πλούτο των διαφορετικών πολυπολιτισμικών κοινοτήτων και πληθυσμών τους.

Η μητέρα μου είναι ελληνικής καταγωγής. Ο πατέρας της ήταν πρόσφυγας, που έζησε την Μικρασιατική καταστροφή και κατέληξε στο Λίβανο περπατώντας από τα παράλια της Τουρκίας μέχρι τη Βηρυτό. Εκείνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λίβανο. Ήρθε μ' εμάς σαν πρόσφυγας στην Ελλάδα. Δεν ήταν εύκολο για την ίδια, ακόμη περισσότερο για τον πατέρα μου, να πάρουν την απόφαση να έρθουμε και να παραμείνουμε στην Αθήνα. Χρειάστηκε χρόνος, κόπος και υπομονή για να τα καταφέρουν.

Πώς μπορεί η νεότερη γενιά να συμβάλει στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της πατρίδας μας, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να τη σέβεται και να την αγαπά;

Με την επιστροφή μου, έπειτα από τις σπουδές στο Παρίσι, ετοιμαζόμουν να ξαναφύγω για πιο μακριά, στην Αμερική. Ομως, η Αθήνα και οι άνθρωποί της με κράτησαν εδώ τότε. Εκείνα τα χρόνια, κατάλαβα πολύ γρήγορα πως οπου και να πάω στη συνέχεια, αυτή την πόλη που με διαμόρφωσε θα την κουβαλάω μαζί μου. Κι έτσι ξεκίνησα κι εγώ ν' ακούω και ν' αγκαλιάζω την πόλη μου, οχι γι' αυτό που θα έπρεπε να 'ναι ή γι' αυτό που θα ήθελα να 'ναι, αλλά γι' αυτό που είναι και μου διαφεύγει. Αν αυτή η νεότερη γενιά αγαπήσει τον τόπο της, όπως τον αγάπησα κι εγώ, μόνο πλούσια και γόνιμα έργα θα χαρίζει πίσω στην πατρίδα της.

Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να τελειώσετε την ταινία και τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;

Η περιπέτεια της ταινίας αρχίζει το 2009, μ' έναυσμα τους πολέμους στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Λίβανος, Γάζα) και διαρκεί ως τον Μάιο του 2010. Το αρχικό σενάριο και τα σχέδια πήραν μορφή στο Παλέρμο, όσο ζούσα εκεί. Για δέκα εντατικούς μήνες, δουλέψαμε με τον Andrea Kantos τα σχέδια και φτιάξαμε τα πέντε πρώτα λεπτά. Αλλά η ταινία ξαφνικά πάγωσε, παρέμεινε ημιτελής και κατέληξε στο συρτάρι μου για την ακόλουθη δεκαετία. Τον Φεβρουάριο του 2020, επέστρεψα στο Παλέρμο για την έκθεση του «Let us stop and weep», μια αφηγηματική, διαδραστική performance. Συναντήθηκα ξανά με τον Andrea και τον Yousif Latif Jaralla και αποφασίσαμε να ξαναπιάσουμε το «Claw Machine» από εκεί όπου το είχαμε αφήσει ώστε να ολοκληρώσουμε το έργο. Από τον Μάρτιο του 2020, μέσα στην πανδημία, καταφέραμε να δουλέψουμε κυρίως διαδικτυακά, να δημιουργήσουμε πολλές νέες σκηνές, και να επεξεργαστούμε το τελικό κείμενο για το voice over. Η ταινία ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2023 με συμπαραγωγό την ΕΡΤ.

Θα μπαίνατε σε αυτή τη διαδικασία, αν δεν υπήρχε η βοήθεια της χρηματοδότησης;

Η εκκίνηση της υλοποίησης της ταινίας δεν βασίστηκε σε κάποια χρηματοδότηση. Ωστόσο, με την συμπαραγωγή της ΕΡΤ μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε την ταινία με αξιοπρέπεια και να πληρωθούν όλοι οι βασικοί συντελεστές.

Σήμερα ένας νέος δημιουργός μπορεί να βιοποριστεί κάνοντας μονάχα αυτή τη δουλειά;

Αν ο νέος έχει πείσμα, εργατικότητα και υπομονή, πιστεύω ότι μπορεί να βιοποριστεί και να πιάσουν καρπό οι κόποι του, σε μια κοινωνία που νοιάζεται για τον πολιτισμό και τη δημιουργία.

Πότε ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για το animation και τι σας ενέπνευσε να λέτε ιστορίες μέσα από αυτό;

Το ενδιαφέρον μου για το animation, γεννήθηκε οταν γνώρισα τον Andrea το 2007, κατά την ολοκλήρωση της ταινίας «Maesmak», ένα δοκιμιακό ντοκιμαντέρ με αφηγητή τον Yousif. Ο Andrea τότε σχεδίαζε κάποιες σκηνές από τον μύθο του Μινώταυρου. Όταν αντίκρυσα τα σχέδια και το έργο του μαγεύτηκα. Σύντομα γίναμε καλοί φίλοι. Δύο χρόνια αργότερα του πρότεινα να συνεργαστούμε μαζί για το «Claw Machine» και εκείνος δέχτηκε. Μερικές φορές τα έργα μου μιλάνε άμεσα ή έμμεσα και για τις φιλίες που φέρνει η ζωή στο πέρασμά της.

Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας σε κάποιον πού σας μαθαίνει τώρα;

Περιπλανώμενος από τότε που γεννήθηκα στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, ανάμεσα στις πόλεις που έζησα και σε αυτές που φιλοξενήθηκα, όταν πρέπει να προσδιορίσω τον εαυτό μου, γίνομαι αφηγητής χωρίς ιστορία, χωρίς χρονοδιάγραμμα, απλά εναποθέτοντας στο μονοπάτι πίσω μου κάποιες ταπεινές χειρονομίες και στιγμές παρουσίας.

Τι σημαίνει για εσάς το βραβείο που κερδίσατε στο Animasyros και πώς πιστεύετε ότι θα επηρεάσει το μέλλον της καριέρας σας ως δημιουργός animation;

Σημαίνει ότι τιμήθηκε η προσπάθειά μας και οι κόποι όλων των συνεργατών μου. Οι ταινίες και τα έργα όταν ολοκληρώνονται κάνουν το δικό τους ταξίδι και οι εκπλήξεις που φέρνουν, σαν αυτή του Animasyros, είναι πάντα ευπρόσδεκτες.

Πώς βλέπετε το ελληνικό animation και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;

Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για το animation εν γένει, αλλά από τη μικρή μου εμπειρία ως τώρα, με το «Claw Machine» ως διαδικασία παραγωγής και προβολής σε φεστιβάλ στην Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι πλέον ως είδος έχει μια πλήρη θέση στους βασικούς θεσμούς χρηματοδότησης και ότι βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Το Animasyros είναι και σημάδι υγείας του κλάδου, καθώς και πηγή για το δυναμισμό του.

Εχετε σκεφτεί το επόμενο θέμα;

Στις αρχές του 2024 ξεκινάω το post-production ενός μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ, που έχει, όμως, δύο σκηνές animation!

Η τελετή λήξης και η απονομή βραβείων

Η φετινή διοργάνωση τα είχε όλα: 6 γεμάτες μέρες, το μεγαλύτερο και πιο πλούσιο πρόγραμμα από ποτέ με 270 ταινίες - την αφρόκρεμα του παγκόσμιου ανιμέισον - 8 διαγωνιστικά τμήματα, παραδοσιακά το Διεθνές Πανόραμα, τρία αφιερώματα (Ανιμέισον και Αρχαία Ελλάδα, Ιβηρική χερσόνησος και Λατινική Αμερική και Πολωνία), ταινίες ειδικά επιλεγμένες για παιδιά, πρωτότυπα εργαστήρια για όλες τις ηλικίες, την καθιερωμένη Αγορά, τόπο συνάντησης της παγκόσμιας δημιουργίας με καλεσμένους περισσότερους από 100 επαγγελματίες από 16 χώρες και επισκέπτες από όλο τον κόσμο που επισκέφθηκαν πρώτη φορά την Ελλάδα με αφορμή το Animasyros αλλά και αγαπημένους φίλους του φεστιβάλ που κάθε Σεπτέμβριο, εδώ και 16 χρόνια, δίνουν ραντεβού στο νησί της Σύρου.

Ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες του Animasyros είναι οι εκπαιδευτικές δράσεις που φέρνουν σε επαφή άτομα όλων των ηλικιών και κοινωνικών ομάδων με την τέχνη του ανιμέισον. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκαν πέντε εκπαιδευτικά εργαστήρια που άντλησαν έμπνευση από την κεντρική θεματική της φετινής διοργάνωσης «Ανιμέισον & Αρχαία Ελλάδα». Στη διάρκεια της εκδήλωσης, το κοινό του φεστιβάλ είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις ταινίες - καρπό των εργαστηρίων και να γνωρίσει τους συμμετέχοντες, οι οποίοι μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους με το κοινό.

Και φέτος, στο πλαίσιο της Αγοράς του Animasyros, διοργανώθηκε το 4ήμερο Pitching Coaching Workshop, με εισηγήτρια την Tunde Vollenbroek, μία από τις πιο βασικές προσωπικότητες του animation στην ευρωπαϊκή κοινότητα, συνιδιοκτήτρια και παραγωγό του animation house Studio Pupil, με πολυετή εμπειρία στο coaching σε μεγάλα φεστιβάλ. Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, οι συμμετέχοντες προετοιμάστηκαν για να παρουσιάσουν στο καθιερωμένο πλέον Pitching Forum το υπό εξέλιξη έργο τους στο κοινό, σε διεθνή επιτροπή από επαγγελματίες του ανιμέισον και σε πιθανούς επενδυτές.

Ο φετινός νικητής του Agora Pitching Forum είναι o Στέφανος Πλέτσης (GR) με το πρότζεκτ του «The Fall». Η διεθνής κριτική επιτροπή ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θέλουμε να δώσουμε αυτό το βραβείο σε ένα έργο στο οποίο βλέπουμε μεγάλες δυνατότητες. Πιστεύουμε ότι αυτή η ταινία, με κάποια περαιτέρω ανάπτυξη, θα κερδίσει αναγνώριση στη διεθνή σκηνή κινουμένων σχεδίων». Λαμβάνοντας τη διάκριση, ο Στέφανος Πλέτσης κερδίζει τη συμμετοχή του στην επόμενη διοργάνωση του International Animation Film Market (MIFA) του Φεστιβάλ του Annecy, ενώ το βραβείο αυτό σηματοδοτεί την έναρξη της τριετούς συνεργασίας του Animasyros με το μεγαλύτερο φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων στον κόσμο, με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου της Ελλάδας. Για το τριετές μνημόνιο μίλησε στην τελετή λήξης ο Nicolas Eybalin, διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Και φέτος, το κοινό είχε μια ιδιαίτερη θέση στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ και απένειμε το δικό του βραβείο στην ταινία που αγάπησε περισσότερο. Το Βραβείο Κοινού του Animasyros 2023 κέρδισε η «Titina» της Νορβηγίδας Kajsa Naess, που περιγράφει τις περιπέτειες του Umberto Nobile και της σκυλίτσας του στην εξερεύνηση του αρκτικού κύκλου, μια ταινία που απέσπασε εξαρχής τις θερμότερες εντυπώσεις.

Για ακόμη μια χρονιά, απονεμήθηκε το Βραβείο Ευρωπαϊκών Αξιών: #ThisIsEU, το οποίο απονέμεται από την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα. Οι ταινίες που διαγωνίζονται για το βραβείο αυτό είναι ταινίες που διακρίνονται για την προώθηση των ιδρυτικών αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα και το κράτος δικαίου. Το πρώτο βραβείο κέρδισε το «My Name is Edgar And I Have A Cow» σε σκηνοθεσία του Filip Diviak από την Τσεχία, μια ταινία όχι μόνο γλυκύτατη και μοναδική στην αφήγησή της αλλά και αστεία και συγκινητική ταυτόχρονα.

Η ειδική μνεία της κατηγορίας απονεμήθηκε στην ταινία «Cold Soup» της Marta Monteiro από την Πορτογαλία. «Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα θέμα εδώ και πολλά χρόνια και παραμένει πρόβλημα και σήμερα. Αυτή η ταινία απεικονίζει αυτό με έναν σκληρό, ειλικρινή και προσωπικό τρόπο» ανέφερε σχετικά η κριτική επιτροπή.

Ακολούθησε η κατηγορία του Φοιτητικού Διαγωνιστικού Τμήματος. Το μεγάλο βραβείο απέσπασε η ταινία «Carp Xmass» της Anna Heribanova (CZ). Η κριτική επιτροπή εντυπωσιάστηκε από την ποιότητα της αφήγησης μέσα σε μια ταινία που αμφισβητεί την παράδοση ανατρέποντάς την. «Υπέροχη κινηματογράφηση και καλογυαλισμένο animation μέσα σε μια τραγικοκωμωδία που σε κάνει να σκεφτείς δύο φορές τις γιορτινές απολαύσεις» ανέφεραν χαρακτηριστικά.

Λόγω του υψηλού επιπέδου των ταινιών στην ίδια κατηγορία απονεμήθηκαν δύο ειδικές μνείες στις ταινίες «Dodo» από τη Δανία σε σκηνοθεσία της Yi Luo και «Above the clouds» από την Ουγγαρία της Vivien Harshegyi. Στις τηλεοπτικές και κατά παραγγελία ταινίες (TV & Commissioned Films) που αποτελεί τον πυρήνα του φεστιβάλ, το πρώτο βραβείο της κατηγορίας Μουσικό Βίντεο απέσπασε το «Meteores» των Agnes Patron και Morgane Le Pechon (FR), ενώ ειδική μνεία στην ίδια κατηγορία δόθηκε στο «I Inside the Old I Dying» των Joaquin Cocina & Cristobal Leon (CL). Ακόμη, στην κατηγορία τηλεοπτικό επεισόδιο με το πρώτο βραβείο διακρίθηκε το «Tufo» από την Ιταλία σε σκηνοθεσία της Victoria Musci. Η ειδική μνεία της ίδιας κατηγορίας απονεμήθηκε στο «Fail in Love - A Chair for Two» των Cecile Rousset και Romain Blanc από τη Γαλλία.

Τέλος, το μεγάλο βραβείο της καλύτερης κατά παραγγελίας ταινίας απονεμήθηκε στο «Potato Falls» της Δανής σκηνοθέτιδας Janina Putzker, καθώς η κριτική επιτροπή εντυπωσιάστηκε με αυτή την εξαιρετικά διασκεδαστική μικρού μήκους ταινία που «δίνει μια πανίσχυρη γροθιά σε ένα μόνο λεπτό».

Φέτος, για τρίτη χρονιά, απονεμήθηκαν τα βραβεία της κατηγορίας Animapride, μιας κατηγορίας με ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς ανέδειξε σημαντικές πτυχές του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος μέσα από 22 ταινίες από κάθε γωνιά της γης. Το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στην ελβετική ταινία «Pipes» των Kilian Feusi, Jessica Meier και Sujanth Ravichandran. Η ταινία αυτή ξεχώρισε τόσο για την εξαιρετική και ευφάνταστη σκηνοθεσία της όσο και για το εξαιρετικό animation. «Πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη κωμωδία που στο τέλος σε αφήνει και μ' ένα γλυκό μήνυμα» ανέφερε χαρακτηριστικά η κριτική επιτροπή.

Ακόμη, παραδόθηκε τιμητική μνεία στην ταινία «Maurice's Bar», μια Γαλλο-Ισραηλινή παραγωγή σε σκηνοθεσία των Tom Prezman και Tzor Edery για το μοναδικό, εντυπωσιακό καλλιτεχνικό του στυλ και το ισχυρό της μήνυμα, σε μια εποχή, οπου ο φασισμός βρίσκεται και πάλι σε έξαρση. «Μας κάνει και αναλογιζόμαστε την αξία του να μαθαίνουμε από την ιστορία».

Η κατηγορία K.ID.S, φέτος, παρουσίασε 25 σύγχρονα παραμύθια, ιστορίες για το περιβάλλον, τη διαφορετικότητα, την ενσυναίσθηση, τη φιλία και τις οικογενειακές σχέσεις. Το πρώτο βραβείο απέσπασε μια ευαίσθητη, διασκεδαστική ταινία για την ενσυναίσθηση στις ανθρώπινες σχέσεις, το «To Be Sisters» των Anne-Sophie Gousset και Clement Ceard από τη Γαλλία. «Η ταινία δεν κινητοποιεί το συναίσθημα με κλασικά τρικ, αλλά μέσω των χαρακτήρων και της αφήγησης, χρησιμοποιώντας απλές και καθαρές τεχνικές εμψύχωσης». Εύφημη μνεία απονεμήθηκε σε μια ταινία που τιμά τις ισχυρές ταυτότητες και την ποικιλομορφία, μέσω μιας προσέγγισης μπαρόκ εμψύχωσης με εξαιρετική χρήση του ήχου και της μουσικής, το «Corvine» του Sean McCarron από τον Καναδά.

Η ειδική μνεία του Ελληνικού Διαγωνιστικού Τμήματος απονεμήθηκε στην ταινία «Watering Hole» του Φοίβου Χαλκιόπουλου για την καλλιτεχνική της ακεραιότητα και τα μηνύματά της που μεταφέρονται με ευθύ, αληθινό και υποβλητικό τρόπο. Τέλος, το μέγα βραβείο της κατηγορίας του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος που αποτελεί και τη ναυαρχίδα του φεστιβάλ απονεμήθηκε στην Γαλλο-ουγγρική παραγωγή «27», σε σκηνοθεσία της Flora Anna Buda. «Μια σαγηνευτική προσπάθεια απεικόνισης των ονείρων και των αγώνων της γενιάς. Η ταινία μας παρασύρει σε ένα σημαντικό ταξίδι μέσα στη νύχτα και αφήνει πίσω της πολλές εικόνες που μένουν στον θεατή για πολύ καιρό», όπως δήλωσε η κριτική επιτροπή.

Η ειδική μνεία στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα δόθηκε στην ταινία «Drijf» του σκηνοθέτη Levi Stoops από την Ολλανδία. Μια ξεχωριστή και τρομερά διασκεδαστική ταινία μικρού μήκους που συνδυάζει τέλεια το ανιμέισον με το καλό σενάριο. Η κριτική επιτροπή ανέφερε ότι: «Αυτή η ξεκαρδιστική ταινία μικρού μήκους είναι ένα σαφές παράδειγμα του δημιουργικού πλούτου που μπορεί να επιτύχει το ανιμέισον ως είδος».

H βραδιά έκλεισε με την προβολή των βραβευμένων ταινιών και την καθιερωμένη δεξίωση στην αυλή του Θεάτρου Απόλλων, όπου οι διοργανωτές, οι συνεργάτες, οι δημιουργοί, οι εθελοντές και οι φίλοι του φεστιβάλ ανανέωσαν το ραντεβού τους στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων για τον Σεπτέμβριο του 2024 για να γιορτάσουν τα 17 χρόνια του Animasyros.

Πηγή:ethnos.gr/Του:Άγγελοy Γεραιουδάκη