Κάποια φορά ο Ιησούς επισκέφθηκε την πόλη Γέργεσα (ή Γάδαρα) με πλοιάριο. Εκεί τον συνάντησε ένας άνθρωπος (στο Ματθ. 8,28 αναφέρονται δύο άνθρωποι) με πνεύμα ακάθαρτο που κατοικούσε στα μνήματα (που ήταν τότε μέσα σε σπηλιές). Και όταν είδε τον Ιησού (τον μοναδικό αυτόν γιατρό ψυχών και σωμάτων), να έρχεται από μακριά, έτρεξε και τον προσκύνησε …. Και πολύ παρακαλούσε τον Ιησού να μην τους στείλει έξω από τη χώρα (ή στην άβυσσο, σύμφωνα με το Λουκ. 8,31). Αλλά ήταν και ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε προς το μέρος του βουνού. Τον παρακάλεσαν τα πονηρά πνεύματα και του έλεγαν: «Στείλε μας στα γουρούνια και άσε μας να μπούμε μέσα σ’ αυτά». Τους το επέτρεψε ο Χριστός (για να φανεί έτσι η δύναμη του Θεού και η αλήθεια των λόγων Του), γιατί σπλαχνίστηκε τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο. Πράγματι μπήκαν στους χοίρους και όρμησαν αυτοί από το γκρεμό στη θάλασσα… και πνίγηκαν ….. Οι χοιροβοσκοί τότε έφυγαν και αναγγείλανε το γεγονός στην πόλη και στα χωράφια. Οι κάτοικοι βγήκανε να δούνε τι συνέβη…. Κι άρχισαν να παρακαλάνε τον Ιησού να φύγει έξω από τα σύνορά τους (φοβήθηκαν μην πάθουν χειρότερα κακά, αλλά και παρέμειναν στην πτώση τους διότι δεν πίστεψαν σ’ αυτόν). Όταν έμπαινε ο Χριστός στο πλοίο για να κατευθυνθεί στην Καπερναούμ, τον παρακαλούσε ο πρώην δαιμονισμένος να πάει μαζί Του…. Δεν τον άφησε όμως ο Ιησούς, αλλά του λέει: «Πήγαινε στο σπίτι σου και στους δικούς σου και ανάγγειλέ τους όσα έκανε ο Κύριος σε σένα και σε ελέησε» (Μάρκ. 5,1-20 και 9,14-29/ Ματθ. 8,28-34 και 16-17/ Λουκ. 8,26-39 και 9,37-42).
Από το προαναφερθέν κείμενο, που παραθέτουν με μικρές παραλλαγές ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς, εξάγονται οι ακόλουθες αλήθειες:
Φαίνεται ξεκάθαρα στην Παράδοση της Εκκλησίας και στην Καινή Διαθήκη: (α) πως υπάρχει αόρατος πνευματικός κόσμος, άγιος και σατανικός, οι άγγελοι και οι δαίμονες, από τους οποίους έχει διαχρονικά εμπειρία η Εκκλησία, ιδίως οι ασκητές, οι μοναχοί, αλλά και όσοι προσπαθούν να εφαρμόσουν το θέλημα του Θεού στη ζωή και το περιβάλλον τους, και (β) πως ακόμη και τα δαιμόνια υποτάσσονται στον Χριστό ως σε παντοδύναμο Θεό. Εκτός από τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, ό σατανάς με διάφορες ονομασίες παρουσιάζεται και στον Βουδισμό και στον Ισλαμισμό να κινείται μοχθηρά και ύπουλα εναντίον του καλού και να ενσαρκώνει το απόλυτο κακό.
Οι δαιμονισμένοι δεν είναι ψυχοπαθείς. Άλλο δαιμονισμός και άλλο τρέλα, σχιζοφρένεια ή άλλου είδους πάθηση. Στην Καινή Διαθήκη φανερά διαχωρίζονται τέτοιες καταστάσεις, ώστε να μην έχουμε το δικαίωμα να κατηγορήσουμε την εποχή του Ιησού ότι βρίσκεται στην άγνοια. Δύο παραδείγματα μόνο θα αναφέρουμε, στο κατά Μάρκον 1,32 & 1,34, όπου λέγονται τα εξής: «Και αργά το απόγευμα όταν έδυσε ο ήλιος, του έφεραν όλους τους ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ και τους ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ….. και θεράπευσε πολλούς που υπέφεραν από ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ και έβγαλε πολλά ΔΑΙΜΟΝΙΑ…. Και δεν άφηνε τα δαιμόνια να μιλάνε, γιατί γνώριζαν ότι αυτός είναι ο Χριστός».
Στη χώρα μας δρουν και «υπηρετούν» τους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας, είτε ατομικά είτε με μορφή εταιρειών, πολλές χιλιάδες μάγοι, μέντιουμ και οραματίστριες, που είναι ενεργούμενα υπερφυσικών κακών δυνάμεων (όσοι δεν εξαπατούν ταχυδακτυλουργικά τους πελάτες τους) και φθείρουν ψυχές. Δυστυχώς το πονηρό πνεύμα καμουφλάρεται και παρουσιάζει τα κατορθώματά του στη σύγχρονη εποχή μας με επιστημονικοφανές προσωπείο και ως εξωτερίκευση των εσωτερικών δήθεν δυνάμεων που σε αδράνεια υπάρχουν μέσα μας. Στο ίδιο πνεύμα βαδίζουσα η αποκρυφιστική Νέα Εποχή προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, και βεβαίως πλανεμένα διδάσκει, ότι όλοι είμαστε εν υπνώσει θεοί επί της γης και πως τα θαύματα και η αλλαγή στη ζωή μας είναι κατορθωτά με την επίκληση συνειδητών ενεργειακών δυνάμεων, στις οποίες δίνουν ονομασίες, όπως: ‘μεγάλοι παλιοί’, ‘οντότητες’ με συγκεκριμένα ονόματα (των οποίων καθίστανται κανάλια-φορείς), ‘άγγελοι’ (εξ ου και η σύγχρονη πνευματιστική αγγελολογία), ‘δύναμη ρέικι’ κ.λπ. Όλα αυτά είναι καμουφλαρισμένη διδασκαλία της σύγχρονης μαγείας. Ο απόστολος Παύλος μάλιστα αποκαλύπτει (αλλά και ο Μέγας Αθανάσιος αναφέρει ότι συνέβαινε στη ζωή του Μεγάλου Αντωνίου) ότι τα δαιμόνια εμφανίζονται και ως άγγελοι φωτός για να παραπλανήσουν αρκετούς (Β΄ Κορ. 11,14). Η λαϊκή παροιμία «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός» έχει το ίδιο ακριβώς νόημα για τις κοσμικές υποθέσεις.
Ο νέος αυτός της ευαγγελικής διηγήσεως, υπόδουλος καθώς ήταν στον διάβολο, έπασχε από αντικοινωνικότητα, επιθετικότητα, εσωτερική διάσπαση και συγκρούσεις, καταστροφική ορμή, έλλειψη προσωπικής συνοχής, μοναξιά και απομόνωση, αφού τα πάθη άλλωστε στην Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία είναι διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων και κλιμακούμενη αδράνεια προς το καθ’ ομοίωση (της πορείας προς τη θέωση-ένωση με το Θεό). Αυτές είναι οι συνέπειες του κακού στον άνθρωπο, που διαχέονται και στο περιβάλλον ως ταλαιπωρία, ασθένεια, πείνα, μίσος, πόλεμος, τρομοκρατία, αναρχία, βιασμός, αυτοκτονία κ.λπ., και που έχουν την αρχή τους όχι στο Θεό, αλλά στον μοχθηρό αόρατο πνευματικό κόσμο. Σύμφωνα εξάλλου με τα λόγια του Κυρίου, το «γένος» των δαιμόνων δεν μπορεί να εκδιωχθεί παρά μόνο «με προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 14,21).
Η πίστη στον Χριστό ή η απιστία είναι προσωπική επιλογή των ανθρώπων, διότι υπάρχουν και άνθρωποι που ενώ βλέπουν στη ζωή τους και γύρω τους να συμβαίνουν θαύματα, δεν επιθυμούν τη γνωριμία με το Χριστό και τη συνάντηση σε πνευματικό επίπεδο μαζί Του. Ο πρώην υπόδουλος, και μετέπειτα σώφρων νέος, έγινε κήρυκας των θαυμασίων του Θεού στους γείτονές του και στα γύρω χωριά (και στους εθνικούς δηλαδή), όπως του υπέδειξε ο Κύριος. Αυτό μας φανερώνει ότι έχουμε χρέος και εμείς να γινόμαστε κήρυκες της αγάπης του Θεού και απόστολοί Του, με λόγια και με έργα.
Ο Χριστός, τέλος, είναι ο ελευθερωτής ψυχών και σωμάτων. Η σύγκρουση με το πονηρό πνεύμα έληξε, με νικητή τον Αναστάντα Θεάνθρωπο. Ο Χριστός ήλθε «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ιω. 3,8) και η ανθρώπινη φύση λυτρώθηκε, με αρχή της σωτηρίας την ενσάρκωσή Του. Για την καταξίωση όμως του ανθρωπίνου προσώπου απαιτείται καθημερινός αγώνας. Η εσωτερική και εξωτερική αλλαγή του πρώην δαιμονισμένου επισημαίνει ότι στον νέο κόσμο του Θεού, που συντελείται καθ’ οδόν και προς το μέλλον, θα υποχωρήσει κάθε μορφή του κακού. Η Εκκλησία είναι το σώμα Του «παρατεινόμενο στους αιώνες» (άγιος Αυγουστίνος). Είναι το ψυχοσωματικό ουράνιο Πανδοχείο, ιατρείο ψυχών και σωμάτων, κατά την πατερική ερμηνεία της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη. Εκεί μόνο βρίσκει αληθινή και αιώνια ανάπαυση ο άνθρωπος, διώκεται το κακό και γαληνεύει η ψυχή, αφού επικοινωνεί όχι μόνο αγαπητικά και αδελφικά με τους συνανθρώπους του, αλλά και μέσω των εκκλησιαστικών μυστηρίων με τους αγίους και τους αγγέλους του Θεού.