Τρίτη 22 Μαρτίου 2011.
Ο Μεγάλος εξ Αθηνών Βεζίρης έχει ήδη φύγει.
Πήρε μαζί του και το στρατό κατοχής που τον συνοδεύει πλέον σε κάθε μετακίνησή του. Απαραίτητο αξεσουάρ στα ταξίδια εντός της επικράτειάς του. Ο λαός έχει γίνει πολύ ανήσυχος, απείθαρχος και ...εκδηλωτικός. Η κατανάλωση γιαουρτιών, ντοματών και άλλων ζαρζαβατικών συνεχώς αυξάνεται. Δεν είναι καιρός για ηρωισμούς.
Ευτυχώς για το Μεγάλο Βεζίρη υπάρχει και το εξωτερικό.
Εκεί οι πολιτισμένοι κάτοικοι εκτιμούν την αξία και την προσφορά του και κάθε φορά του στρώνουν κόκκινα χαλιά. Ούτως ή άλλως για κείνους δουλεύει. Οφείλουν να τον προσέχουν.
Οι τοπικοί μας άρχοντες είναι πολύ ευχαριστημένοι.
Προσπάθησαν να κάνουν την καλύτερη εντύπωση στο Μεγάλο Βεζίρη. Του έδειξαν το σπουδαίο έργο τους, έκαναν τηλεδιασκέψεις, συνεδρίασαν σε όμορφα νεοκλασσικά, επέδειξαν την νεοαποκτηθείσα ψηφιακή τεχνολογία τους. Εξάλλου ο Μεγάλος Βεζίρης έχει ανοίξει το δρόμο στο νέο ψηφιακό κόσμο.
Και, κυρίως, οι τοπικοί άρχοντες, βουλευτές, περιφερειακοί, δημοτικοί (του νέου ενιαίου Δήμου, εννοείται) και επιμελητηριακοί κέρδισαν προνομιακές θέσεις στις αναμνηστικές φωτογραφίες, πίσω ή δίπλα στο Μεγάλο Βεζίρη. Με πλατιά χαμόγελα ευχαρίστησης, εννοείται. Θα τους είναι πολύ χρήσιμες εξάλλου στις επερχόμενες προεκλογικές τους εκστρατείες. Πώς θα αποδείξουν πόσο σημαντικοί και χρήσιμοι είναι για τον τόπο;
Α, ναι φυσικά. Υπήρχαν και αυτοί οι ενοχλητικοί.
Ξέρεις μωρέ, αυτοί οι ...πληρωμένοι Αλβανοί, οι ...εισαγόμενοι Αθηναίοι που παραλίγο να χαλάσουν τη μόστρα της φιέστας της επίσκεψης του Μεγάλου Βεζίρη.
Απαιτούσαν λέει να τον συναντήσουν και αυτοί να του πουν ότι θέλουν δημιουργικά σχολεία, ανοιχτά πανεπιστήμια, προοπτική εργασίας και όχι απασχόλησης. Και, πάνω από όλα, να απαιτήσουν ένα μέλλον, το μέλλον τους. Αλλά στις περισπούδαστες συζητήσεις και εισηγήσεις για το μέλλον του τόπου δεν είχαν θέση αυτή. Κι ας θυμούνται παραμονές εκλογών να τους προσφωνούν όλοι, Μέλλον του τόπου.
Ευτυχώς ο στρατός κατοχής βεζίρη έκανε καλά τη δουλειά του. Δεν άφησε κανέναν να ενοχλήσει τη νιρβάνα του Μεγάλου Βεζίρη. Δεν επέτρεψε επ ουδενί να διαταράξουν την άψογη φιέστα που ετοίμασαν οι τοπικοί άρχοντες. Με τα ...γνωστά μέσα, βέβαια. Δακρυγόνα, Καπνογόνα, Κλόμπ, ασπίδες και πολύ τσαμπουκά. Αυτόν που δικαιούνται από το ρόλο τους ως στρατός κατοχής.
Και όταν διαλύθηκαν τα καπνογόνα και τα μάτια άρχισαν σιγά σιγά να βλέπουν θολά μέσα από τα δάκρυα, φάνηκαν αμούστακα παιδιά, μαθητές και μαθήτριες, παιδιά των ντόπιων κατοίκων ίσως και κάποιων αρχόντων. Και φοιτητές που δίνουν ζωή και χρήματα στον τόπο αυτό. Και τα κόκκινα πρησμένα μάτια τους αναρωτιόνταν...
Καλά ο Μεγάλος Βεζίρης, έτσι ξέρει να φέρεται.
Οι τοπικοί άρχοντες; Που θα μπορούσαν να είναι και γονείς τους;
Κανείς δεν μίλησε; Κανείς δεν εξήγησε στο Μεγάλο Βεζίρη και στο στρατό κατοχής ότι δεν θα έκαναν κακό; Δεν θα χτυπούσαν; ¨Ότι απλώς ήθελαν να ζητήσουν το δικαίωμά τους στη ζωή;
Κανείς από τους τοπικούς άρχοντες, τους δικούς τους ανθρώπους, δεν βρέθηκε να πάρει το μέρος τους και να τους προστατέψει από τα κλόμπ και τα δακρυγόνα, το κυνηγητό. Ευτυχώς βοήθησε ο Θεός και δεν υπήρξε κάποιο «αδέσποτο» ατύχημα. Για να κλαίνε όλοι μετά και να ορύονται για την άτυχη στιγμή...
Και στα ηχεία του μυαλού τους ακούγονται τα «Κίτρινα Ποδήλατα» να τραγουδούν:
«... Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα.
Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν...
Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
... Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!»
ΥΓ. Οι εικόνες φυγάδευσης του Μεγάλου Βεζίρη μετά το τέλος της παράστασης έφεραν στο μυαλό μου τις εικόνες που μας προβάλλουν συχνά πυκνά όταν οδηγούν τους «τρομοκράτες» που συλλαμβάνουν στον ανακριτή.
Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Γιώργος Ζερβός
Μηχανικός - Εκπαιδευτικός