Έχετε δημιουργήσει ένα από τα ωραιότερα μουσεία στην Ελλάδα. Αναπαλαιώσατε και ένα από τα ομορφότερα καΐκια στο Αιγαίο. Είστε πρωτίστως λάτρης του ωραίου;
Λένε ότι όποιοι έχουν γεννηθεί στη Σύρο είναι μύστες της ομορφιάς. Οπότε ναι, οι εικόνες μέσα από τις οποίες μεγάλωσα με έκαναν κι εμένα λάτρη του ωραίου. –
Στη συλλογή σας περιλαμβάνονται και παλιά αυτοκίνητα. Θα θέλατε να ζείτε σε άλλη εποχή;
Η αλήθεια είναι ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι η χρυσή εποχή της Ερμούπολης μεταξύ 1830-1860 αλλά και η εποχή του 1930. Είναι πραγματικά έντονη η επιθυμία μου πολλά χρόνια τώρα -και γίνεται ακόμα πιο έντονη κάθε μέρα- να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο. Να ανακαλύπτω πράγματα, ανθρώπους, ιστορίες αλλά και μέσα από όλα αυτά, να ζω μια δική μου εποχή. Αυτή η εποχή χρησιμοποιεί τα προτερήματα του σήμερα όπως η ελευθερία, η τεχνολογία κ.α. και καλύπτει τα κενά του ρομαντισμού, με στοιχεία του χτες.
Το πανέμορφο καΐκι (δεξιά) και το -ελληνικής κατασκευής- ρετρό τζιπ Pony του Δημήτρη Σταυρακόπουλου (Φωτογραφία: Κίμων Φραγκάκης).
– Σίγουρα θα ξοδέψατε πάρα πολύ χρόνο για να δημιουργήσετε με τόσο μεράκι και τόση λεπτομέρεια το μουσείο κλωστοϋφαντουργίας. Βγήκατε εκτός χρονοδιαγράμματος;
Σήμερα που μιλάμε διανύουμε τον ένατο χρόνο εργασιών αποκατάστασης. Ο χώρος για να φτάσει στην τελική του μορφή όπως έχει σχεδιαστεί θα χρειαστεί επιπλέον 2-3 έτη οπότε το συνολικό πλάνο φτάνει τα 12 έτη. Κάποιος είχε πει κάποτε : Όταν αναζητάς την τελειότητα, ο χρόνος δεν υπάρχει. Εγώ δεν αναζητώ την τελειότητα αλλά αναζητώ την ομορφιά μέσα από την ατέλεια που προκαλεί η φθορά. Δεν υπήρχε χρονοδιάγραμμα αυστηρό κατά την έναρξη αποκατάστασης του παλιού εργοστασίου αλλά από την πρώτη στιγμή είχα ορίσει τα επτά έτη ως περιθώριο που θα έπρεπε να έρθει ο χώρος σε μια πρώτη λειτουργική μορφή. Σε πείσμα των καιρών καταφέραμε το 2019 να φιλοξενήσουμε την πρώτη εκδήλωση στον χώρο με 400 περίπου άτομα από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Δηλαδή δεν σκεφτήκατε ούτε στιγμή να τα παρατήσετε;
Να τα παρατήσω δεν το σκέφτηκα ποτέ πραγματικά. Υπήρξαν φορές που κάμφθηκα από κάποιες συμπεριφορές ελάχιστων ανθρώπων, αλλά η πίστη μου ήταν μεγαλύτερη και ισχυρότερη.
Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε περισσότερο να συνεχίσετε παρά τις αντιξοότητες;
Υποσυνείδητα ένιωσα μια ευθύνη ώστε να διασωθεί αυτός ο χώρος. Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τους παλιούς αργαλειούς να στέκονται παγωμένοι στο χρόνο είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει με κάθε τρόπο να διασωθεί αυτή η κληρονομιά και η ιστορία. Πίστη και επιμονή: Για μένα, είναι ανεξάντλητες πηγές δύναμης!Μοναδική μου κατεύθυνση είναι το «πρόσω ολοταχώς».
Λειτουργήσατε περισσότερο με τη λογική ή με το ένστικτο;
Η αρχή έγινε διαισθητικά. Γενικά ακούω την καρδιά μου και το ένστικτο μου, κυρίως στο να κάνω πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν και με παθιάζουν. Για αρκετό διάστημα, το ένστικτο και μια δόση τρέλας ίσως, μου έδειχναν τον δρόμο. Γιατί αν όλο αυτό είχε μπει κάτω με χαρτί και μολύβι, ορθολογικά και συγκριτικά με τους πόρους και την οικονομική δυνατότητα, δεν θα ξεκινούσε ποτέ. Την υποσυνείδητη παρόρμηση ήρθε να συνδράμει η λογική στην συνέχεια και αναγκαστικά οργανώθηκαν όλα μέσω manuals και business plan. Αν δεν συνδυαστούν αυτά, δε γίνεται.
Διαβάστε εδώ την συνέχεια του άρθρου.