Αγαπητοί μας αναγνώστες …
Από σήμερα αρχίζουμε μια σειρά από άρθρα τα οποία αφορούν τις Ντισκοτέκ, την ζωή, το κλίμα, τις κοινωνικές συνήθειες και γενικότερα το περιβάλλον της εποχής εκείνης στη Σύρο.
Στα άρθρα αυτά, και ιδιαιτέρα στις φωτογραφίες εκτός από τις αναμνήσεις πολλοί από εσάς θα αναγνωρίσετε τα πρόσωπά σας σε εποχές ανεμελιάς, μαθητικών χρόνων, διασκέδασης και αθωότητας, με επιπλέον τις μουσικές επιρροές πολλών σημερινών μπαμπάδων, μητέρων, γιαγιάδων και παππούδων (όπως είμαι εγώ).
Τα άρθρο αυτά θα είναι συνδυασμός όπως κάνουμε τελευταία, βίντεο συνέντευξης, κειμένου και πάρα πολλών φωτογραφιών.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτές είναι φωτογραφίες από τα γυρίσματα της συνέντευξης. Τα βίντεο θα τα δείτε και θα μπορέσετε να τα παρακολουθήσετε ολόκληρα πιο κάτω …
Την δεκαετία του '70 στην Ελλάδα κυριαρχούσαν δύο τάσεις μουσικής, οι οποίες αντικαθρέφτιζαν και τον τρόπο ζωής του «φαν». Όλο το στιλ, το ντύσιμο και η συμπεριφορά καθοριζόταν από τη μουσική που άκουγες εκείνη την εποχή.
Τα νέα παιδιά ως επί το πλείστον έπρεπε να διαλέξουν … στρατόπεδο.
Ήταν δυο οι επιλογές και ήταν μονόδρομοι. Ή θα ήσουν ροκάς, αλάνι με χαίτη και τζιν μπουφάν και θα άκουγες Rock Hard, Rock και Progressive, ή θα ήσουν ντίσκο χορευταράς με αφάνα, καμπάνα και πουκάμισο με μεγάλο γιακά και θα άκουγες Boney M, Bee Gees, Dona Summer, ABBA κτλ.
Υπήρχε μια τρίτη διέξοδος αλλά δεν είχε πολύ πέραση ακόμα τότε. Να είσαι... λαϊκός…
Συμμορίες Ροκάδων και Ντισκόβιων συχνά έπαιζαν ξύλο έξω από τα πάρτη, ή σε ραντεβού ειδικά για ξύλο ή έξω από τις Ντισκοτέκ.
Δεν ήταν απλά μόνο ένα είδος μουσικής. Ήταν ένα κίνημα με προεκτάσεις κοινωνικές, φυλετικές και οικονομικές που ξεκίνησε από την ντίσκο μουσική που και αυτή από μόνη της δεν ήταν μόνο μια απλή χορευτική μουσική, αλλά ένα παγκόσμιο μουσικό κίνημα που συνδύαζε πολλά μουσικά είδη και διαφορετικές αρτιστικές φόρμες και εκφράσεις, αλλά και δοκιμάζοντας νεωτεριστικές μουσικές τάσεις και τεχνολογικές μουσικές εξελίξεις που και αυτές με την σειρά τους περιείχαν κοινωνικό-πολιτικό- οικονομικές προεκτάσεις.
Στη Σύρο η ντίσκο υπήρξε, έζησε, έλαμψε και κούνησε συθέμελα το νησί.
Πάρτυ παντού, στα σπίτια, στα σχολεία, στις παραλίες.
Ειδική ένδυση που ξεχώριζαν οι ντισκόβιοι ή «καρεκλάδες» από τους ροκάδες και τους λαϊκούς.
Γιατί λέγονταν καρεκλάδες οι οπαδοί της ντίσκο μουσικής έχει μια ιδιαίτερη ερμηνεία η οποία εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο καλή για την εικόνα των οπαδών της ντίσκο μουσικής.
Προσέξτε τι συνέβαινε.
Οι οπαδοί της ντίσκο μουσικής ήταν καλά παιδιά. Δεν θα λέγαμε ήρεμοι και ειρηνόφιλοι αλλά καλά παιδιά συνήθως. Οι ροκάδες ήταν πιο «δύσκολα» άτομα. Συνήθως με μηχανές εντούρο (τα παπάκια εμφανίστηκαν πολλά χρόνια μετά) και πιο μάγκες και επιθετικοί.
Στις μάχες που διεξάγονταν ανάμεσα στους ντισκόβιους και τους ροκάδες όπως σας γράφω παραπάνω συνήθως νικητές ήταν οι ροκάδες. και συνήθως σε αυτές τις μάχες σπάγανε καρέκλες. Ενίοτε στα κεφάλια και στα σώματα των ντισκόβιων. Άσε που μετά κλέβανε και τα κορίτσια τους που γοητεύονταν από την μαγκιά των ροκάδων συν την επιπλέον «παγίδα», την μηχανή. Κάποιες ωραίες μηχανές μάλιστα είχαν και προσωνύμια όπως «γκομενοπαγίδα», «κοριτσοπαγίδα» και άλλη μια που δεν γράφεται εδώ. Όλοι την θυμάστε.
Οι ροκάδες λοιπόν είχαν κολλήσει το «καρεκλάς» στους καημένους ντίσκο φανς.
Η εμφάνιση τους, λαμέ φανταχτερά ρούχα, καμπάνες παντελόνια (τόσο πολύ καμπάνα που δεν φαινόταν το παπούτσι) και ένα παπούτσι με μεγάλο τακούνι και χοντρό σαν τούβλο … (όλα αυτά επανέρχονται στην μόδα περιστασιακά, το ξέρετε…).
Όλα ήταν ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, συμπεριφοράς έκφρασης ... Τα πάντα.
Αξίζει να δείτε όσοι δεν έχετε δει την θρυλική ταινία “Saturday Night Fever”
Όπως συμβαίνει πάντα στις μικρές κοινωνίες, όλα συνέβησαν στην αρχή δειλά και με ρυθμούς χαμηλούς. Στη συνέχεια όμως η εξέλιξη ήταν τεράστια, εκρηκτική και εντυπωσιακή.
Και ενώ οι χώροι που όλη αυτή η «φάση» εξελίσσεται με δυνατή μουσική, χορευτικές φιγούρες, δυνατά ρυθμικά φώτα (τα φωτορυθμικά όπως τα έλεγαν τότε) και την θρυλική ντισκομπάλα να στριφογυρίζει και να στέλνει πολύχρωμες μικρές λάμψεις στους θαμώνες που λιώνουν στις πίστες κάνοντας χορευτικές φιγούρες που έχουν προβάρει δεκάδες φορές πριν στο σπίτι μπροστά στον καθρέφτη για να εντυπωσιάσουν το Σαββατοκύριακο …
… στην «ντίσκο», πίνουν Βερμούτ, Dry Martini, αλλά και κοκτέιλ που σήμερα είναι άγνωστα στους mπάρμαν της σημερινής εποχής όπως Τία Μαρία, Β-52, Pina Colada, Sex on The Beach, Singapore Sling, Bloody Mary, Cosmopolitan, αλλά και απλή αθώα πορτοκαλάδα και κόκα κόλα.
Αρχίζει να εμφανίζεται μια νέα κατηγορία νέων παιδιών που βγάζουν ένα (καλό) χαρτζιλίκι παίζοντας αυτήν την μουσική στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους μέσα στην Ντισκοτέκ.
Είναι οι DJ's ή αλλιώς Disc Jockey. Είναι παιδιά ερασιτέχνες αρχικά που έχουν χρήματα να αγοράζουν δίσκους βινυλίου ή κασσέτες που έχουν πικάπ ή μαγνητόφωνα, έχουν μάθει να χειρίζονται μια κονσόλα και βάζουν τα κομμάτια και οι πιο επιδέξιοι και έμπειροι φιξάρουν ιδανικά τα κομμάτια για να χορεύουν οι θαμώνες.
Οι DJ's εξελίσσονται εκείνη την εποχή σε ήρωες της νύκτας, περιζήτητοι φίλοι αλλά και …εραστές.
και ναι…. Υπήρχαν και στη Σύρο και ήταν πολυαγαπημένοι, διάσημοι, εξαιρετικοί στην δουλειά τους και έγραψαν την δική τους ιστορία.
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία τους.
Διάλεξα πρώτο τον Μάνο Πελέκη όχι γιατί είναι ο πιο γνωστός, αλλά γιατί είναι ο πιο δραστήριος και συνεχίζει μέχρι σήμερα το ίδιο επιτυχημένος όσο και τα πρώτα χρόνια στο ξεκίνημα του.
Με τον Μάνο Πελέκη γνωριζόμαστε από παιδιά. Είχαμε γνωριστεί ακριβώς για τον λόγο ότι και οι δύο ασχολούμαστε με την μουσική σοβαρά. Δεν αγοράζαμε μόνο δίσκους, δεν παίζαμε μόνο μουσική στα πάρτυ. Ψάχναμε την μουσική. Γνωρίζαμε κάθε συγκρότημα, τραγουδιστή, την ιστορία του κάθε τραγουδιού και το κυριότερο... αγαπουσαμε πολύ την ίδια την μουσική.
Δεν ακούγαμε μόνο μουσική. Ζούσαμε, αναπνέαμε, κοιμόμαστε και ξυπνούσαμε με την αγαπημένη μας μουσική.
Το πιο σημαντικό από όλα ήταν ότι δεν είμαστε ούτε ντισκόβιοι, ούτε ροκάδες. Είμαστε απλά δυο παιδιά που αγαπούσαμε όλη τη μουσική της εποχής μας και την ψάχναμε σχεδόν ακαδημαϊκά.
Ο Μάνος Πελέκης από απλός ερασιτέχνης πιτσιρικάς DJ εξελίχτηκε σε επαγγελματία. Σπούδασε δίπλα σε μεγάλα ονόματα και έπαιξε σε διάσημες ντισκοτέκ της εποχής στη Σύρο και έκτος από αυτήν.
Δεν έμεινε εκεί. Έστησε ένα μαγαζί που πουλούσε δίσκους, κασσέτες και αξεσουάρ και που το έχει μέχρι σήμερα.
Το 1994, με το νόμο Παπαθεμελή που άλλαξε το ωράριο των νυχτερινών κέντρων είχε κυκλοφόρησει remix του σε maxi single βινύλιο τότε με τίτλο Papa The Melis - Remix (Syros Mix). Ακούστε το ηχητικό παρακάτω:
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ!!!!
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΕΣ ΝΤΙΣΚΟΤΕΚ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στα τέλη των 70's αρχές και μέσα 80's.
Έκτος τις μοναδικές και απίστευτες αναμνήσεις ίσως αναγνωρίζετε τους εαυτούς σας και παλιούς φίλους σας.
Επίσης θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε όσοι έχετε παλιές σχετικές φωτογραφίες αν θα θέλατε να συμπληρώσετε αυτά τα άρθρα αναμνήσεων και θύμησης με κάποιο τρόπο που εσείς θα επιλέξετε να τις προσθέσετε. Θα αναφέρετε το όνομα σας αν το επιθυμείτε και ότι άλλο σχετικό της εποχής που εσείς θα θυμάστε.
Κλείσαμε με τον Μάνο ραντεβού ένα απόγευμα στο μαγαζί του. Μιλήσαμε μια ώρα και κάτι.
Θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε, δακρύσαμε, γελάσαμε και περάσαμε τέλεια ξεχασμένοι σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πλέον και το σπουδαιότερο αποκλείεται να υπάρξει ξανά.
Αυτά που θα ακούσετε πολλοί από τους νεαρότερους να μην τα γνωρίζεται καν. Μπορεί να μην έχετε ιδέα ότι συνέβησαν τέτοια πράγματα στην κοινωνία και την μουσική. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτά που θα ακούσετε αποπνέουν ένα ρομαντισμό, μια ομορφιά, μια γοητεία που σήμερα δεν υπάρχει πλέον στην διασκέδαση.
Σε αυτό το σημείο παρακολουθήστε το πρώτο μέρος της συζήτησης με τον Μάνο Πελέκη
Συνεχίστε να παρακολουθείτε τη συνέχεια στο δεύτερο και τελευταίο μέρος:
Πολλές ανέκδοτες και προσωπικές φωτογραφίες από παλιές ντισκοτέκ, πάρτυ ακολουθούν στο φωτογραφικό άλμπουμ που συνοδεύει το άρθρο.
Ότι και να γράψω παραπάνω πιστέψτε με δεν είναι δυνατόν να σταθούν αντάξια σε αυτά που θα ακούσετε θα μάθετε οι νεώτεροι και θα θυμηθείτε οι παλιοί.
Καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας.
Ψάξτε βρείτε και ξεθάψτε σίγουρα αν υπάρχει ένα σκονισμένο μπουκάλι Βερμούτ ή ένα Campari, ή ένα Dry Martini από κάποιο ντουλάπι σας ρίξτε στο ποτήρι σας με λίγα παγάκια και μια πράσινη ελιά σε οδοντογλυφίδα με ομπρελίτσα ή κάποια άλλη πιο cool φατσούλα στην κορυφή και ακούστε, θυμηθείτε, μάθετε, αναπολήστε…
Καλή διασκέδαση!
Ευχαριστώ τον Μάνο Πελέκη για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση – συνέντευξη και την διάθεση για τις ανάγκες του άρθρου του φωτογραφικού του αρχείου του.
Ευχαριστώ τον συνεργάτη μου Βαγγέλη Παραμάνη για την βιντεοσκόπηση της συνέντευξης.
Τους ευχαριστώ θερμά και τους δύο για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο μου την συνεργασία μας και τον χρόνο τους.
Παναγιώτης Κουλουμπής
Syros Stories